Als jong ventje liep muzikant en cabaretier Wim Claeys (1972) te pronken met memorabilia uit het nazitijdperk. Bij het VNJ, de Vlaams-nationalistische jeugdbeweging, zong hij uit volle borst mee met aangebrande oorlogsliederen. Want ja, in de oorlog was zijn papa SS’er geweest en hij had aan het oostfront gevochten tegen de Russen, dus kon de SS toch niet slecht geweest zijn? Pas toen Wim als tiener de gruwel van de Holocaust onder ogen zag, begon hij zich vragen te stellen bij het oorlogsverleden van zijn vader en het gedweep met nazisymbolen binnen het VNJ. Terwijl het Vlaams Blok almaar groter werd en het VNJ steeds meer in de richting dreef van extreemrechts, werd Wim in een andere richting getrokken: die van de muziek. Wim keerde zich af van het Vlaams-nationalistische milieu waarin hij opgroeide, maar nooit van zijn vader. Die bleef in de eerste plaats altijd zijn lieve, grappige papa.
Terug